En derin sessizlikler, içinde yaşadığın en gürültülü kavgalardan sonra başlar. Kulağını sağır eden çığlıkların tümünü sen atmışsındır içinden. En büyük sevgini başkalarına verirsin de, kendine en büyük kavgalarını ayırırsın.
Ama bilirsin, gün gelecek, kendinle barışacak, belki gönlünü alıp, onu ikna etmek için yeni yalanlar söyleyeceksin. Nereden vurması, nasıl durması gerektiğini bildiğinden olsa gerek, insan, en iyi yalanları çekinmeden kendine söylüyor. İnandırıyor da. Ne yapsın, büyüdükçe anlıyor çünkü, ya tamamen kendi olup, kendinden vermeyi kabul etmeden yalnızlığı seçecek, yada ortak müşterekte buluşmaya razı olup, başarısızlıkla sonuçlanan, rutini kırma arzusunun yarattığı kalp kırıklığını ustaca görmezden gelip, devam edecek yalanlarına.
Başkalarına sustuklarını, kendine bağırana dek, iyi davranacaksın ruhuna. Ne olsa en yüce gönüllü dost, en büyük düşman da sensin kendine...
