Minik Şeytanlar...

Siz hiç nefret ettiniz mi?

Nefret, ne kadar güçlü bir kelime.  Ne duygular, ne kalp kırıklıkları, ne hüzünler, ne umutsuzluklar barındırıyor içinde.  Bu kelimeyi tam anlamıyla hissedene dek neler yaşar o insan?

Nefret etmezdim ben, kısa, çok kısa süre öncesine dek.  Tanıdığım herkes "sevgi pıtırcığı" veya "gülen bayan" dediler bana.  Böyleydi evet.  Hala da öyle ama araya başka duygular da karışabiliyor.  Nefret ettiklerim kimler biliyor musun?

Örümcek beyinlilerden, yaptığın iyilikleri, hiç olmamışcasına görmezden gelenlerden, en değerli şey olan zamanının boş yere çalmışlardan, adalet duygusu gelişmemişlerden, "ben güçlüyüm" diyerek, karşısındakini ezmeye çalışanlardan, hadsiz insanlardan, ilk anlaşmazlıkta, durup düşünmek yerine kendini ortaya "ben haklıyım" diye atanlardan, yol yordam nedir bilmezlerden, içi çürümüşlerden, fesatlardan, mevsimlik arkadaşlardan, şeytanın minik yardımcılarından, sevgi duygusunu tadamamışlardan nefret ederim.

Sevdiğim şeyler de var elbet.  Nefret ettiklerimi, hayatımdan gözümü dahi kırpmadan çıkarabilme yeteneğime hayranım mesela.  Saniyenin 10'da 1'i hızda soğuma yeteneğime bayılıyorum örneğin.

Nefret ettirmediğin, sevgiyi sınırsızca ve sonsuzlukla sergileyebildiğin insanlara sıkı sıkı sarıl.  Bırakma onları.  Haftalarca ve hatta aylarca görüşemesen de, orada bir yerde olduğunu bildiklerini en kıymetli varlığın haline getir.  Samimi olanları ayrı bir sakla ama.  Konuşurken "acaba" demediklerini ne yap, ne et, tut hayatında.  Eğer bu dünyaya bir daha başka bir bedende geleceğine inanmıyorsan tek şansın var demektir.  Koru sevdiklerini ve defet nefret ettiklerini.

Bırak, kalanlar yeşillik olarak devam etsinler kendi hayatlarına.  Seninkine etki etmelerine asla izin verme.

Sevgiyle kal okuyucu, sevgiyle...