“Sergilenmedikçe aşkın bir değeri yoktur.”

Dün bir filmde duydum bu cümleyi.  Ne yazık ki doğru olduğunu bilmek üzdü beni.  Düşünsenize, sevgililer gününde ofise kocaman bir buket çiçek geliyor.  Hatta kurabiyeli çiçek.  Bu jestin yarattığı memnuniyetin esas kaynağı, çoğunlukla, ortamdaki diğer kişilerin de görecek olması.  Genelde rutin şu şekilde ilerliyor;  Çiçek gelir, görevli önce sizi arar, sonra çiçekçiyi odaya yollar, çiçek alınırken kimden geldiği bal gibi biliniyordur aslında ama yine de yüzde olabildiğine şaşkın ifade oluşturulmaya çalışılır, çiçek alınır ve masanın en görünür köşesine yerleştirilir.  Yanına en samimi olduğundan, en az konuştuğun bayana doğru,, tüm bayanlar sırayla gelir ve “ay ne kadar güzeller, kimdenmiş?” diye sorarlar ve işte mutluluk.  Çiçeği aldın ve hatta kurabiyeyi, sırasıyla tüm bayanlara  gösterdin, yetmedi instagrama, facebooka resmini yükledin.  Tamamdır.  Artık sevildiğinden eminsin.  Çünkü çevren gördü, onlar da sana değer verildiğini onayladılar.  Gereken like’ları da temin ettin.  Görev tamamlandı.

Sevgilinin ofise çiçek göndermesi samimi gelmiyor bana.  Ha kavga etmişsindir, ulaşamıyorsundur, ailesi vs. olduğundan evine göndermek istememişsindir, o zaman ofis tamamdır, anlarım.  Ama sevgililer gününde sürekli ofisin önünde beliren o çiçekçi arabaları her daim itici olmuştur benim gözümde.     

       

En güzel an, birbirini seven insanların başbaşa geçirdiği andır.  Bırak kimse bilmesin, görmesin, sen mutlu ol sadece.  En değerli anlarını dijital ortamda değil, hafızanda sakla.  Aklında geldikçe tebessüm oluşsun yüzünde, en büyük mutluluk budur.  Söylenen tek bir söz ayaklarını yerden kessin ve sen yere basma bir süre.  Yaşa, eğlen, sev, sevil.  İspat etme kimselere.  Özünde yaşa tüm duygularını.  Kalbinin ve hafızan senin en büyük sosyal mecrandır unutma.

Sevgiyle,